ԵԽԽՎ գարնանային նստաշրջանը հագեցած է հետաքրքիր դրվագներով, աբսուրդային հայտարարություններով, անհիմն կոչերով ու սպառնալիքներով, ինչպես նաև տարբեր միջադեպերով:
Նախևառաջ անդրադառնանք Եվրոպական միության ղեկավար մարմիններից մեկի՝ Եվրահանձնաժողովի նախագահ Ժան Կլոդ Յունկերի երեկվա ստրասբուրգյան ելույթին, ով կոչ արեց Ադրբեջանի իշխանություններին դադարեցնել կրակը Ղարաբաղի ուղղությամբ:
Ադրբեջանի պատվիրակության ներկայացուցիչ Փաշաևան Յունկերին հարց էր տվել ադրբեջանցի տեղահանված բնակիչների և Ղարաբաղյան հակամարտության վերաբերյալ, ինչին ի պատասխան Յունկերը հակիրճ պատասխանել էր. «Միակ բանը, որ կարող եմ ասել Ադրբեջանին, հետևյալն է՝ դադարեցրե՛ք կրակը, դադարեցրե՛ք կռիվը»:
Եվրահանձնաժողովի նախագահի նման պատասխանը ներկաների կողմից բուռն ծափողջույնների արժանացավ:
Սակայն Յունկերից հետո ամբողջովին հակառակ կոչերով հանդես եկավ ԵԽԽՎ նիստի հերթական հրավիրյալ՝ Թուրքիայի վարչապետ Ահմեդ Դավութօղլուն, ով մեղադրեց Երևանին «ադրբեջանական հողերի օկուպացիայի և հրադադարի ռեժիմի խախտման մեջ»:
Դավութօղլուի խոսքով՝ միջազգային հանրությունը պետք է նախազգուշացնի ՀՀ-ին «կրակի դադարեցման ռեժիմը խախտելու և ռազմական սադրանքների կազմակերպման անթույլատրելիության մասին»:
Ուշագրավ է, որ Թուրքիայի վարչապետի հայտարարությունից հետո սկսեցին բարձր ծափահարել դահլիճ հրավիրված Ստրասբուրգում բնակվող մի քանի հարյուր թուրքեր, ովքեր իրականում իրավունք չունեին մտնել ԵԽԽՎ դահլիճ:
Բացի այդ, Դավութօղլուն, սկսելով ելույթ ունենալ, արհեստականորեն ժամանակն այնպես ձգձգեց, որ վերջում հարցերի համար ժամանակ չմնա: Բացի պատգամավորական հինգ խմբերից, այլ պատգամավորներ չեն կարողացել հարցեր ուղղել Դավութօղլուին, այն դեպքում, երբ սովորաբար մեկ տասնյակից ավել պատգամավորներ հնարավորություն են ունենում հարցեր տալ:
Մասնավորապես հայկական պատվիրակության մոտ Թուրքիայի վարչապետին ուղղված մի շարք հարցեր էին կուտակվել, այդ թվում՝ ղարաբաղյան թեմատիկայով նրա սադրիչ հայտարարությունների վերաբերյալ, սակայն հյուրը՝ ԵԽԽՎ-ի նախագահ Պեդրո Ագրամունտի թույլտվությամբ կոպտորեն խախտել է նստաշրջանի ռեգլամենտը:
Դավութօղլուն խոսել է հիսուն րոպե՝ խեղաթյուրելով Ղարաբաղյան հակամարտության իրականությունը, իսկ Ագրամունտը, ով հայտնի է Ղարաբաղյան հարցում իր ադրբեջանամետ դիքորոշմամբ, չի նախազգուշացրել կամ ընդհատել վերջինիս:
ԵԽԽՎ նիստի մյուս աբսուրդային էլեմենտներից էր նաև այն, որ հույն պատգամավոր Յոաննետա Կավադիան Վեհաժողովին կոչ է արել դատապարտել ՀՀ իշխանություններին: Հարցը վերաբերում է Սարսանգի ջրամբարի թեմայով զեկույցի պատրաստման ընթացքին, որին հայկական կողմը չի ցանկացել մասնակցել:
«Վեհաժողովը խստորեն դատապարտում է հայկական պատվիրակության աշխատանքը և ՀՀ իշխանություններին՝ նշված թեմայով զեկույցի պատրաստման աշխատանքներում համագործակցության բացակայության համար: Այնպես որ, Վեհաժողովը պետք է քննարկի, թե ինչ միջոցներ պետք է ձեռնարկվեն խորհրդարանականների այս պահվածքի դատապարտման առումով»,- մասնավորապես նշված է Կավադիայի ներկայացած փաստաթղթում:
Այդ ձեռնարկվելիք «միջոցների» շարքում ընդհուպ մինչև նշվել է մեր պատվիրակներին ձայնի իրավունքից զրկելու սպառնալիքը: Փաստորեն, բավական չէ, որ ԵԽԽՎ ձմեռային նստաշրջանում Ադրբեջանի լոբբինգին տրվելով՝ ընդունվեց Միլիցա Մարկովիչի առաջադրած Սարսանգի ջրամբարի հետ կապված բանաձևը (ինչի արդյունքում Ադրբեջանին տրվեց քարտ-բլանշ պատերազմ հրահրելու), այժմ էլ բացահայտ քայլեր են արվում հայաստանյան պատվիրակության դեմ: Հարց է ծագում, թե արդյո՞ք սա է արդարության ջատագով, մարդու իրավունքների պաշտպան Եվրոպայի իրական դեմքը… Արդարության համար պետք է նշել, որ այս մոտեցումը կիսում է ԵԽԽՎ պատվիրակների միայն մի մասը, և Եվրախորհրդարանում Ղարաբաղյան հարցի քննարկման ժամանակ հնչած հայտարարությունները վկայում են, որ բազմակարծությունը Եվրոպայի հիմնական հատկանիշներից մեկն է: