Հնդկաստանն ունի աշխարհի ամենաբուրավետ և գունագեղ խոհանոցը: Հետաքրքրական է այն, որ հնդիկները, ելնելով իրենց ցեղային պատկանելությունից, ապրելու շրջանից, ուտում են գրեթե այն ամենն ինչ կերել են իրենց նախնիները:
Արաբական, թուրքական և նույնիսկ եվրոպական ազդեցությունների համադրությունը, որոնք ձեռք են բերվել պատմության ընթացքում, Հնդկաստանին հնարավորություն են տալիս հպարտանալու ազգային սննդի ռեպերտուարի հազարավոր զանազանակերպմամբ:
Հնդկաստանի խոհարարական մշակույթը առանձնանում է ինքնատիպությամբ:
Բոլոր հնդիկները կերակուր պատրաստելն ու սնունդն ընդունելը համարում են ամենակարևոր ծիսակարգը, և այն հարգված է նաև այս «արագ» դարաշրջանում: Սննդին այստեղ մեծ նշանակություն են տալիս:
Սննդի ավանդույթների զարգացման վրա ազդել են իսլամը և հինդուիզմը: Բացի այդ, հնդկական մշակույթի ձևավորման ողջ ժամանակահատվածում այլ երկրներից ներգաղթածները զգալիորեն ազդել են հնդկական խոհանոցի առանձնահատկությունների վրա: Ֆրանսիացիների շնորհիվ Հնդկաստանը սկսեց տնական հաց և սուֆլե պատրաստել, իսկ պորտուգալացիներն այստեղ բերեցին կարմիր պղպեղը (паприка), որն այսօր հնդիկների կողմից լայնորեն օգտագործվում է շատ ուտեստների պատրաստման ժամանակ: Սակայն հնդիկների խոհանոցում ամենակարևոր փոփոխություններն իրականացրել են մոնղոլները, որոնք մի քանի դար կառավարել են Հնդկաստանը: Մոնղոլները հնդկական խոհանոց են ներմուծել յուղոտ փլավը, չորացրած պտուղները և սերուցքը, ինչպես նաև նուշով լցոնված հացը: Շնորհիվ մոնղոլների, հնդիկները ճանաչեցին թոնիրը:
Հնդիկները շատ են օգտագործում համեմունքներ: Դրանցից հատկապես հայտնի են համեմի սերմը, հիլը, դարչինը, քրքումը: Համեմունքների մեծամասնությունն օրգանիզմի վրա բարենպաստ ազդեցություն է ունենում, դրանք հիմնականում բուժիչ հատկություններ ունեն:
Սակայն, այնուամենայնիվ, քարին Հնդկաստանի ամենատարածված և հաճախ օգտագործվող համեմունքներից մեկն է: Այս համեմունքի բաղադրության մեջ մտնում է քրքում, չաման, սխտոր, համեմի սերմ, չիլի պղպեղ: Քարին նաև լինում է ծովամթերքով:
Հնդկական խոհարարներն օգտագործում են համեմունքների տարբեր համադրություն, որոնք ճաշատեսակներին տալիս են եզակի նուրբ բույր և յուրահատուկ համ: Համեմունքն օգտագործվում է միայն թարմ աղացած, ցանկալի է սեփական պատրաստման: Հնդիկները հաճախ օգտագործում են բրնձ, որի հետ հաճախ մատուցում են տոնդակ՝ կոկոսի յուղով տապակած ձուկ, ինչպես նաև ծովախեցգետինով կոտլետներ, կիսմուր՝ ծովախեցգետնով և կոկոսով աղցան և սուկեմ` ծովամթերքով հատուկ կերակրատեսակ:
Հնդկաստանում անտանելի շոգը, բարձր խոնավությունը մսի պահպանումը դժվար են դարձնում, և մսի մեջ կուտակվող մեծ թվով մակաբույծները ստիպում են մարդկանց փնտրել սպիտակուցի այլ աղբյուրներ: Իսկ հնդիկները գտել են զարմանալի փոխարինող: Դրանք տարատեսակ հատիկավորներն են, որը Հնդկաստանում մեկ ընդհանուր անվան տակ կոչվում է դալ: Լոբին չափազանց հարուստ է սպիտակուցներով, դրանք հեշտ է աճեցնել և եփել, հավանաբար լոբու տեսակներն ավելի շատ են, քան մսի տեսակներ են և դրանք բոլորն էլ կարող են օգտագործվել ապուրի մեջ: Բայց կան նախապատվություններ: Եթե խոսում ենք դալ ապուրի մասին, ապա այստեղ ավելի շատ օգտագործվում են կարմիր, քան կանաչ հատիկավորներ:
Դալ ապուրը պատրաստում են Հնդկաստանում, Պակիստանում, Նեպալում, Բանգլադեշում և Շրի Լանկայում` ստացվում է շուրջ 1 միլիարդ մարդ, չհաշված Եվրոպայում և Ամերիկայում աճող հետաքրքրությունը կերկուրի հանդեպ: Այսպիսով, սա աշխարհի ամենատարածված տաք կերակուրն է (չինական լապշայից հետո):
Բարի ախորժակ