Խաղաղությունը միայն Հայաստանի՞ն է պետք

• 16.05.2017, 21:29
• Աննա Կարապետյան
•  «Հայացք» վերլուծական կենտրոն,  ԼՂՀ,  Վերլուծություն

Ադրբեջանական կողմը մշտապես փորձում է խաղաղությունը որպես զիջում ներկայացնել՝ դրա դիմաց պահանջելով զիջումներ հայկական կողմերից: Այս անգամ էլ այդ մոտեցումը բանաձևային ձևակերպում ստացավ Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Էլմար Մամեդյարովի կողմից՝ «զորքերի դուրսբերում խաղաղության դիմաց» կամ «տարածքներ խաղաղության դիմաց» տեսքով:

 Այս բանաձևը ոչ միայն անընդունելի, այլև աբսուրդային է մի քանի պատճառներով միաժամանակ.

1. Խաղաղությունը չի կարող որպես զիջում ներկայացվել Հայաստանին և Արցախին, քանի որ այն հավասարաչափ կարևոր է տարածաշրջանի բոլոր երկրների, և առաջին հերթին բոլոր ժողովուրդների համար:

2. Արցախյան պատերազմն ու Ապրիլյան պատերազմը ցույց տվեցին, որ պատերազմի դաշտում Ադրբեջանին չի հաջողվում հասնել իր նպատակներին, և ադրբեջանական կողմը պարտված է դուրս գալիս պատերազմից: Ուստի պատերազմով իր նպատակին հասնելու Բաքվի սպառնալիքներն առնվազն անհիմն են:

3. Ցանկացած զիջում պետք է լինի փոխադարձ և հավասարազոր: Ղարաբաղյան հիմնախնդիրը Ղարաբաղի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի իրացման շուրջ ծագած հակամարտություն է, և խաղաղությունը հնարավոր է միայն հակամարտության առարկայի սպառման, այսինքն՝ ինքնորոշման իրացման ճանաչման պարագայում:

4. Զորքերի դուրսբերման, տարածքների հարցերն ընդհանուր կարգավորման փաթեթի մաս են, իսկ բանակցությունները, ինչպես բազմիցս հայտարարվել է, կառուցվում են «ոչինչ համաձայնեցված չէ, քանի դեռ համաձայնեցված չէ ամեն ինչ» սկզբունքով: Ուստի, կարգավորման առանձին այս տարրերի առաջ քաշումը որպես բանակցությունների նախապայման և դրանց հավասարակշռումը խաղաղության խոստումով որևէ կերպ չի բխում բանակցային գործընթացի տրամաբանությունից և հիմնախնդրի էությունից:

Ադրբեջանը կրկին խեղաթյուրում է Ղարաբաղյան հիմնախնդրի էությունն ու կարգավորման տրամաբանությունը՝ փորձելով «խաղաղությունը» վաճառել հայկական կողմերին ու միջազգային հանրությանը: Իսկ դա ոչ միայն ապակառուցողական, այլև հակահումանիստական քայլ է: Եվ առաջին հերթին, հենց սեփական ժողովրդի նկատմամբ: