Ժամանակակից Թուրքիան պատասխանատու է ոչ միայն Ցեղասպանության, այլև դրա հետևանքները չվերացնելու համար

• 23.04.2015, 13:10
•  Տարածաշրջան,  «Հայացք» վերլուծական կենտրոն,  Հայաստան,  Սփյուռք

Ապրիլի 24-ին ողջ աշխարհում Ցեղասպանության զոհերի ոգեկոչման արարողությունների շարքում նախանշված է ևս մեկը, որն օրեր առաջ գրավեց միջազգային մամուլի ուշադրությունը. խոսքը  Պոլսո Հայոց պատրիարքարանի Սուրբ Աստվածածնի եկեղեցում նախատեսված պատարագի մասին է, որի մասին Դավութօղլուի հայտարարությունը միջազգային շատ լրատվամիջոցների թույլ տվեց խոսել սեփական անցյալի հետ առերեսվելու գործընթացում Թուրքիայի արձանագրած առաջընթացի մասին:  

Սակայն եթե նույնիսկ հաշվի չառնենք այն հանգամանքը, որ Արամ արքեպիսկոպոս Աթեշյանն արարողության ժամանակ չի կիրառելու «ցեղասպանություն» բառը, ավելին` շեշտը դնելու է թուրքական պետական թեզերից բխող «ընդհանուր ցավի» տեսության վրա, միևնույն է Դավութօղլուի հետագա հայտարարություններն ակնհայտ են դարձնում, որ ոչ մի իրական առաջընթացի մասին խոսք լինել չի կարող:

 Առաջին աշխարհամարտի տարիներին տառապանքներ կրած քրիստոնյաների` հայերի սերունդներին ցավակցություն հայտնելուց երկու օր անց Դավութօղլուն հանդես է եկել մեկ այլ հայտարարությամբ, որտեղ  հայկական սփյուռքին մեղադրել է «Թուրքիայից վրեժ լուծելու» ձգտման մեջ: Այս կոնտեքստում արված Թուրքիայի վարչապետի հայտարարությունները բացի հայկական պահանջատիրությունն ազգայնականության երանգներով ներկայացնելու ձգտումից ևս մեկ նպատակ են հետապնդում` պառակտել հայությանը, սեպ խրել Հայաստանի ու Սփյուռքի միջև:  Haberler-ին տված հարցազրույցում վերջինս փորձում է Ցեղասպանության ճանաչման պահանջը վերագրել միայն Սփյուռքին` միաժամանակ հիշեցնելով, որ այդ հարցում համառությունը վնասում է Հայաստանին: 

Այս ամենն ակնհայտ է դարձնում, որ հայկական հարցում Թուրքիայի դիրքորոշման մեջ որևէ առաջընթացի մասին խոսելը պարզապես միամտություն է: Պաշտոնական Անկարայի կողմից որդեգրված քարոզչական բոլոր հնարքները` լինի դա «ընդհանուր ցավի» տեսությունը,   հայկական պահանջատիրությունը և սեփական իրավունքների վերականգնման հարցում հետևողականությունը սոսկ վրեժխնդրության հանգեցնելու ձգտումը, պնդումները, թե ժամանակակից Թուրքիան որևէ առնչություն չունի Օսմանյան կայսրությունում կատարվածի հետ, պատասխանատվությունից խուսափելու միակ նպատակն են հետապնդում:  Մինչդեռ ակնհայտ է, որ որպես Օսմանյան կայսրության իրավահաջորդ` Թուրքիան ոչ միայն պատասխանատվություն է կրում մեկ դար առաջ իրագործված ոճրի, այլև դրա հետևանքները չվերացնելու արդյունքում հայության, Հայաստանի համար առաջացող բարոյական, նյութական վնասների համար: