Վրաստանի ներքաղաքական կյանքը 2015թ-ին. ամփոփում

• 04.01.2016, 17:05
• Նարեկ Մինասյան
•  Տարածաշրջան,  «Հայացք» վերլուծական կենտրոն,  Վերլուծություն

2015 թվականը Վրաստանի համար համեմատաբար բարդ և միևնույն ժամանակ հագեցած տարի էր: Հայաստանի հյուսիսային հարևանի թե՛ ներքաղաքական, թե՛ արտաքին քաղաքական կյանքում արձանագրվեցին ինչպես ձեռքբերումներ, այնպես էլ որոշակի բարդություններ: Համառոտ անդրադառնանք, թե ինչպիսին էր 2015-ը Վրաստանի համար.

Ներքաղաքական կյանք

2015թ-ին Վրաստանի ներքաղաքական գործընթացները բավական սերտորեն կապված էին երկրի տնտեսական վիճակով: Տարին սկսելով լարիի շուրջ 30% ինֆլյացիայով՝ ողջ տարվա ընթացքում իշխող «Վրացական երազանքը» փորձում էր տարբեր լուծումներ գտնել աստիճանաբար խորացող տնտեսական խնդիրների համար: Ռուսաստանից դրամական տրանսֆերտների նվազումը, պարբերաբար գրանցվող գնաճը, գործազրկության մակարդակի պահպանումը բավական լուրջ մարտահրավերների էին իշխանությունների և մասնավորապես կառավարության համար: Իրավիճակն առավել էր բարդանում, երբ ընդդիմությունը, հատկապես՝ «Միացյալ ազգային շարժումը» սկսում էր շահարկել առկա խնդիրները: Այս ամենն, անշուշտ անդրադառնում էր նաև հանրային տրամադրությունների վրա և, որպես դրա դրսևորում, մի քանի անգամ ականատես եղանք ընդդիմության կողմից կազմակերպված բազմամարդ բողոքի ակցիաների:

Աճող դժգոհությունների ֆոնին կառավարությունը փորձում էր մանևրել տարաբնույթ տնտեսական բարեփոխումների, անգամ կադրային փոփոխությունների միջոցով: Այս առումով հարկ է նշել, որ 2015 թվականին Վրաստանի կառավարության կազմում տեղի ունեցան մի շարք փոփոխություններ, որոնք ներառեցին այնպիսի գերատեսչություններ, ինչպիսիք են արտաքին գործերի, էկոնոմիկայի, պաշտպանության և այլ նախարարությունները:  Հատկանշական է նաև այն, որ որոշակի վերադասավորումների տեղի ունեցան նաև խորհրդարանում. տարբեր հակասություններ ի հայտ եկան «Վրացական երազանք» կոալիցիայի մեջ, բացի այդ պառակտում եղավ «Միացյալ ազգային շարժման» կազմում և կուսակցությունը լքած որոշ պատգամավորներ ստեղծեցին իրենց առանձին ընդդիմադիր ֆրակցիան:

Ներքաղաքական գործընթացների գագաթնակետը թերևս դարձավ դեկտեմբերի 23-ին վարչապետ Իրակլի Ղարիբաշվիլիի հրաժարականը: Չնայած տարբեր մեկնաբանություններին՝ առավել տրամաբանական է այդ քայլը դիտարկել «Վրացական երազանքի»՝ 2016թ-ի խորհրդարանական ընտրություններին նախապատրաստվելու տրամաբանության համատեքստում:

Ներքաղաքական գործընթացների շարքում թերևս պետք է առանձնացնել «Ռուսթավի 2» հեռուստաալիքի շուրջ եղած զարգացումները: Վերջինիս նախկին սեփականատիրոջ հայցը դատարան՝ իրավունքների վերականգնման համար, ընդդիմության կողմից ընկալվեց և սկսվեց ներկայացվել որպես հարձակում այլընտրանքային կարծիքի, խոսքի ազատության և մամուլի ազատության նկատմամբ: Ավելին, ընդդիմության այս մեկնաբանությունները տարածվեցին նաև Վրաստանի եվրոպական գործընկերների շրջանում և անգամ տարբեր դեսպաններ հանդես եկան նախազգուշացնող հայտարարություններով:

2015թ-ի ներքաղաքական զարգացումներից հիշարժան է նաև այն, որ երկրի նախկին նախագահ Միխեիլ Սահակաշվիլիի նկատմամբ հայտարարվեց միջազգային հետախուզում, սակայն Ինտերպոլը հրաժարվեց գործին ընթացք տալ՝ տեսնելով քաղաքական դրդապատճառներ: Մի քանի ամիս անց Վրաստանի արդարադատության նախարարությունը նախաձեռնեց և ավարտին հասցրեց Սահակաշվիլիին Վրաստանի քաղաքացիությունից զրկելու գործընթացը՝  հիմք ընդունելով նրա ուկրաինական քաղաքացիությունը:

Ընդհանուր առմամբ, եթե փորձենք ամփոփել Վրաստանի ներքաղաքական տարին, ապա կարող ենք միանշանակ պնդել, որ տարվա կեսերից արդեն երկրում մեկնարկել և աստիճանաբար ակտիվանում էին 2016թ-ի խորհրդարանական ընտրությունների նախապատրաստական աշխատանքները: Թե՛ ընդդիմությունը, թե՛ իշխանությունը միանշանակ հստակ գիտակցում են, որ բավական անելիքներ ունեն: Այս մասին են վկայում նաև վերջին մի քանի սոցհարցումների արդյունքները, որոնց համաձայն՝ հիմնական երկու ուժերի՝ իշխող «Վրացական երազանք» և ընդդիմադիր «Միացյալ ազգային շարժում» կուսակցությունների նկատմամբ հանրային աջակցությունը տատանվում է մոտ 13-15%-ի միջակայքում, իսկ չկողմնորոշված կամ հիասթափված քաղաքացիների քանակը բավական մեծ է: